Vandaag waren we bijna iets te vroeg opgestaan. De Kim werd wakker, zag dat het toch al vrij licht was, en keek eens even op de klok of het nog de moeite zou zijn om haar nog eens om te draaien. Het was iets voor 1 uur, hup, slapen! Een uurtje later had Lies net hetzelfde voor, haha! De wekker stond op halfzeven, maar om 6 uur waren we allebei al klaarwakker dus besloten we van maar al op te staan. We hadden immers een deadline te halen: voor 18u moesten we in Ludwigshafen zijn bij onze volgende hosts. De tafel was uiteraard weer volledig voor ons tijdens het ontbijt, en toen ze goed vol lag tijdens het inpakken werden de buren natuurlijk wakker. Gezellig, zo'n zure blikken van 's morgens vroeg!
Toen we vertrokken, reden we de blauwe lucht tegemoet, zalig, terug mooi weer! Iets minder zalig was de wesp die het even later nodig vond om in Kim haar arm te steken. Kim is nogal allergisch aan die beesten dus moest de schade onmiddellijk beperkt worden door het gif eruit te zuigen. Gelukkig kon Kim dat zelf.
Apothekers zijn helaas nog niet open om halfnegen, dus reden we maar gewoon verder. Rond de middag zei het boekske dat we ergens naar rechts moesten, maar dat leek ons totaal onlogisch dus reden we gewoon rechtdoor. Even later werd het nog maar eens duidelijk: "Het boekske heeft ALTIJD gelijk". Deze kleine omzwerving bracht ons wél tot in een klein speciaal dorpje: Sporkenheim! Onze spork was keiblij met deze uitstap!
Iets minder memorabel was onze ervaring met Worms. Mensen, echt, ga nooooooooit naar Worms! Niks dan miserie! Eerst wist het boekske het niet meer, dus vroegen we om hulp aan de gps. Die stuurde ons doodleuk de velden in, dus daar hadden we ook niks aan. En toen Lies stopte om de weg te vragen, werd Kim alweer aangevallen door een wesp, in de oksel deze keer. Nu zijn we geweldig goeie vriendinnen, maar we leerden vandaag dat er grenzen zijn aan de vriendschap. Als het niet echt levensbedreigend is, gaan we niet aan elkaars oksels liggen zuigen.
Gelukkig hadden we onderweg al ergens een zalfke bij de apotheker te pakken gekregen, en passeerde er net iemand die zo vriendelijk was om een eindje met ons mee te rijden tot we weer op de goede weg zaten. Om 17u hadden we nog een goeie 10 km te gaan en we zaten nog steeds met de deadline natuurlijk. De gps wist het niet zo goed, Google maps gelukkig wel, zodat we om 18u03 hijgend aanbelden met 126 km op de teller.
Gelukkig kwamen we bij Joanna en Steffen al snel volledig tot rust. Er stond water klaar, een frisse kamer met een slaapbank, en uiteraard doken we meteen de douche in. Een halfuurtje later stond het eten buiten klaar op tafel en waren ook de twee dochters erbij gekomen. Geweldig fijne mensen, die al massaal veel gereisd hadden en dus ook heel wat te vertellen hadden. Joanna had om 20u nog twee studenten voor Zweedse les op de planning staan, dus rustten we even uit. Na de les trokken we samen naar de Biergarten op de hoek (de oudste van Ludwigshafen, by the way). Geweldig hard gelachen met de mafste verschillen tussen Duitsers, Belgen, Nederlanders, Zweden, Denen, enzovoort. Ook weer wat bijgeleerd; in de Biergarten is het doodnormaal dat ze dingen aanlengen met water. Je kan er dus echt appelsap of zelfs rode of witte wijn mét water bestellen, en dan krijg je zo'n megaglas van een halve liter voor je neus. We mochten even van de witte-wijn-met-water van Steffen proeven... Speciaal! Wat zoveel wil zeggen als: interessant, maar niet echt lekker, haha! Na dat ene rondje waren we allemaal moe, dus tijd om te gaan slapen. We foempten nog wat op de kamer, en vielen toen als een blok in slaap.
Toen we vertrokken, reden we de blauwe lucht tegemoet, zalig, terug mooi weer! Iets minder zalig was de wesp die het even later nodig vond om in Kim haar arm te steken. Kim is nogal allergisch aan die beesten dus moest de schade onmiddellijk beperkt worden door het gif eruit te zuigen. Gelukkig kon Kim dat zelf.
Apothekers zijn helaas nog niet open om halfnegen, dus reden we maar gewoon verder. Rond de middag zei het boekske dat we ergens naar rechts moesten, maar dat leek ons totaal onlogisch dus reden we gewoon rechtdoor. Even later werd het nog maar eens duidelijk: "Het boekske heeft ALTIJD gelijk". Deze kleine omzwerving bracht ons wél tot in een klein speciaal dorpje: Sporkenheim! Onze spork was keiblij met deze uitstap!
Iets minder memorabel was onze ervaring met Worms. Mensen, echt, ga nooooooooit naar Worms! Niks dan miserie! Eerst wist het boekske het niet meer, dus vroegen we om hulp aan de gps. Die stuurde ons doodleuk de velden in, dus daar hadden we ook niks aan. En toen Lies stopte om de weg te vragen, werd Kim alweer aangevallen door een wesp, in de oksel deze keer. Nu zijn we geweldig goeie vriendinnen, maar we leerden vandaag dat er grenzen zijn aan de vriendschap. Als het niet echt levensbedreigend is, gaan we niet aan elkaars oksels liggen zuigen.
Gelukkig hadden we onderweg al ergens een zalfke bij de apotheker te pakken gekregen, en passeerde er net iemand die zo vriendelijk was om een eindje met ons mee te rijden tot we weer op de goede weg zaten. Om 17u hadden we nog een goeie 10 km te gaan en we zaten nog steeds met de deadline natuurlijk. De gps wist het niet zo goed, Google maps gelukkig wel, zodat we om 18u03 hijgend aanbelden met 126 km op de teller.
Gelukkig kwamen we bij Joanna en Steffen al snel volledig tot rust. Er stond water klaar, een frisse kamer met een slaapbank, en uiteraard doken we meteen de douche in. Een halfuurtje later stond het eten buiten klaar op tafel en waren ook de twee dochters erbij gekomen. Geweldig fijne mensen, die al massaal veel gereisd hadden en dus ook heel wat te vertellen hadden. Joanna had om 20u nog twee studenten voor Zweedse les op de planning staan, dus rustten we even uit. Na de les trokken we samen naar de Biergarten op de hoek (de oudste van Ludwigshafen, by the way). Geweldig hard gelachen met de mafste verschillen tussen Duitsers, Belgen, Nederlanders, Zweden, Denen, enzovoort. Ook weer wat bijgeleerd; in de Biergarten is het doodnormaal dat ze dingen aanlengen met water. Je kan er dus echt appelsap of zelfs rode of witte wijn mét water bestellen, en dan krijg je zo'n megaglas van een halve liter voor je neus. We mochten even van de witte-wijn-met-water van Steffen proeven... Speciaal! Wat zoveel wil zeggen als: interessant, maar niet echt lekker, haha! Na dat ene rondje waren we allemaal moe, dus tijd om te gaan slapen. We foempten nog wat op de kamer, en vielen toen als een blok in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten