Nyon - Vallorbe (66km)

Hoe zalig kan het zijn om na lange tijd nog eens in een gewoon bed te slapen! Na het ontbijt gaf Silvia me nog wat fruit en chocolade snoepjes mee en de oma kwam nog af met een paar tomaten. Het winkelgebeuren kunnen we dus al overslaan vandaag.

Het klimmen viel best mee vandaag, ook al was het een lange klim van 400 naar 1400 meter. De temperatuur ligt wel een stuk lager dan de afgelopen dagen en het ziet er ook maar somber grijs uit. Na een uur begint het licht te miezeren en wanneer ik aan de afdaling begin, is het echt al behoorlijk hard aan het regenen. Plots moest ik de remmen ook volledig dichtgooien aangezien er koeien op de weg liepen ;-)

Compleet verkleumd van de kou en helemaal doorweekt kom ik aan op de camping in Vallorbe. Gelukkig hier wel warm water in de douche. Er is ook een groot zwembad, maar een duik in het zwembad zit er door de regen helaas niet meer in.

Vevey - Nyon (76km)

Normaal gezien kijk ik iedere avond in mijn fietstboekje om te zien wat er de volgende dag op het programma staat. Nu had ik dat niet gedaan omdat ik dacht dat het een compleet vlakke etappe langs het meer van Genève zou worden. Viel dat efkes vies tegen! Al van bij de eerste kilometer moest er stevig geklommen worden door de wijngaarden. Sommige paadjes waren zo steil dat ik moest afstappen om de fiets naar boven te duwen. Het uitzicht was natuurlijk wel weer prachtig.

's Middags had ik een rustig bankje aan het meer uitgekozen om te eten. Maar van zodra ik mijn boterhammen bovenhaalde werd ik omsingeld door een nest mussen die hongerig constant rakelings langs me vlogen. Toen er ook nog wespen opdoken was het helemaal gedaan met rustig eten. We zaten bijgevolg heel snel weer op de fiets.

De laatste kilometers kreeg ik gezelschap van een Zwitser. Hij fietste met me mee tot in Nyon. We reden tot aan het kasteel, waar we nog iets dronken op een terrasje.

Ik fietste nog een beetje verder tot net buiten Nyon. Daar kon ik overnachten bij een gastgezin.

Sion - Vevey (83km)

Vanochtend de picknickbank gedeeld met twee Spanjaarden. Aan de verzuurde Nederlanders op de camping in Bacharach: een picknickbank delen kan zo leuk zijn!!! Ze vertelden over hun avonturen in Zwitserland. Wegens de werkloosheid in Spanje kwamen ze naar hier. Af en toe werken ze wat en met het geld dat ze verdienen, verkennen ze Zwitserland.

Na het ontbijt vond ik mijn verloren fietssleuteltje terug. Yihaaa! Het zat gewoon waar het altijd zou moeten zitten.
De overbuurman op de camping kon me aan een vijs helpen die ik onderweg verloren ben. Nee snodaards, geen vijs uit vanlaerkes bovenkamer. Ik was een vijs kwijt van mijn fietstas, waardoor ik een beetje schrik had dat de overige vijzen ook zouden loskomen op hobbelige paadjes. Gisteren had ik een ingenieus systeem bedacht met wat touw. Maar hoe geweldig mijn hersenspinsel ook was, lang zou het toch niet gehouden hebben. Leve de vijs van de overbuurman.

Het was een vlakke etappe langs de Rhône vandaag. In Vernayaz kwam ik een piesende koe tegen. Ok, ik heb op mijn tocht wel al meer van dat soort exemplaren gezien, maar dit was toch een specialleke. De Pissevache is namelijk een 116 meter hoge waterval.

Iets na de middag verliet ik de Rhône en volgde er een stukje door een natuurgebied. Daar lagen nog enkele geocaches te wachten. Nadat deze gevonden waren, zette ik koers naar het meer van Genève. Via de drukke baan passeerde ik Montreux.

In Vevey zette ik mijn tentje op op camping Pichette, een camping naast een klein haventje.

Ik at in het restaurant met het mooiste uitzicht ter wereld. Lees: ik zat tegen een muurtje op de kade met zicht op de haven, de bergen en het meer. Op het menu stonden aardappelen en tonijn op een bedje van ananas. Jeroen Meus kon het waarschijnlijk niet zo lekker bedenken.

's Avonds placeerde ik me in een strandstoeltje en genoot ik van mijn boek, het uitzicht en het smooth jazzmuziekje op de achtergrond.

Ritzingen - Sion (102km)

Zondag is normaal grote uitslaapdag, maar aangezien ik tot in Sion wou geraken, was dat geen optie vandaag. De wekker werd wel een uurtje later gezet dan de afgelopen dagen. Helaas geweldig slecht geslapen vannacht. Het was ongelofelijk koud. Tegen de ochtend had ik al de kleren aan die ik meehad, inclusief dikken wollen trui met dichtgeknoopte kap. En dan nog wakker worden van de kou...
Toen ik mijn tentzeil openritste stonden de drie oude meneerkes al op hun horloge te wijzen, waarmee ze wilden zeggen dat ik al op mijn fiets moest zitten. Die waren duidelijk niet op de hoogte van vanlaerkes uitslaapritueel op zondag.

Lasy sundaygewijs werd er op het gemakske ontbeten terwijl ik de digitale gazet doorbladerde.  Bij mijn vertrek werd ik natuurlijk enthousiast uitgezwuifd door het ouderlingencomité. Vandaag was het overwegend dalen, maar er zaten toch ook nog enkele venijnige klimmetjes tussen. Omdat ik het klimmen zo beu ben, ben ik aan het overwegen om het laatste deel van mijn route door de Jura te wijzigen en te kiezen voor de vlakkere Aare-route. Bij het passeren van een toeristische dienst sprong ik even binnen voor meer informatie. Veel wijzer ben ik daar niet geworden. Ik kwam buiten met een plan van de naburige skiliften, van een Aare-route was niets te bespeuren. Bij het buitenkomen uit de toeristische dienst zag ik een andere goed bepakte fietser passeren. Al lang geleden dat ik nog eens iemand tegen ben gekomen. Ik zette een spurtje in om hem in te halen en te vragen waar hij vandaan kwam. En blijkbaar was het een Belg. We reden een lang stuk samen tot er een geocache op de route opdook. Aangezien hij er niets voor voelde om naar plastic doosjes te liggen zoeken, reed hij verder. Een uur later bij de kruising van twee straten kwamen we elkaar weer tegen. We hadden beiden wat moeten zoeken naar de juiste route en nu zaten we weer samen op het juiste pad. Net voor Leuk moest er weer geklommen worden (vind ik niet leuk), en zo moest ik hem laten gaan.
In Leuk zelf had je een mooi uitzicht over de bergen en met de soundcheck van een operazangeres en symfonisch orkest op de achtergrond at ik mijn boterhammetjes op.

Op de camping in Sion bleek er een feestje aan de gang. Ik vroeg aan de campinguigbater of er toch een rustig plekjes was op de camping en hij bracht me naar een stenig, oneffen veldje achteraan de camping. In de regen probeerde ik de tent zo goed mogelijk op te zetten, maar dat was door de stenige ondergrond nog niet zo makkelijk. Daarna snel wat eten maken en gaan slapen. Ik was kapot na het slaaptekort van vorige nacht.

Andermatt - Ritzingen (58km)

Pfffff... geen zin om op te staan vandaag. Na die zware beklimming van gisteren volgt vandaag de nog zwaardere Furkapass. Uiteindelijk dan toch uit de tent gerold. Die was kletsnat van de stortbui vannacht. Met beide tentzeilen liep ik naar de overkant van de straat. Bij de receptie grabbelde ik wat stoelen van het terras zodat ik de tent daarover kon drapperen. Ik ontbeet op het terras waar ik een prachtig uitzicht had over de bergen. Het enige minpuntje was die tirolerdjingeldjangel die vanuit de receptie weerklonk.

Uiteindelijk dan toch maar weggevlucht van de tirolermuziek en op de fiets gesprongen richting top van de Furkapass. Het ging echt zo moeizaam. Meerdere keren dacht ik om op te geven en een lift naar de top te proberen versieren. In Tiefenbach zat ik halfweg de beklimming en stopte ik lange tijd om wat op adem te komen en om wat te eten.
Geen idee hoe lang ik over de beklimming gedaan heb, maar het is me uiteindelijk dan toch gelukt om de top te bereiken. Ongelofelijk content stond ik daar te blinken op de top. En nu wel tijd om op het gemak van het uitzicht te genieten. Adembenemend mooi!!! Er lag ook een geocache verstopt op de top, maar die heb ik helaas niet gevonden. En wat ik wel zeker weet, is dat ik er niet opnieuw met de fiets naar op zoek ga komen. Klimmen, het is zo hard mijn ding niet. Ik heb genoeg Alpencol gedaan voor de rest van mijn leven.

Daarna volgde de afdaling, waarbij ik regelmatig stopte om foto's te maken. Wolken kwamen over de kam van de berg gerold. Nice!!! (Maar later op de camping hoorde ik wel dat het plots slecht weer geworden is. Een motorrijder heeft daardoor een bocht gemist. En de helikopter kon geen hulp bieden omdat er geen mogelijkheid was om te landen op die plaats. Het zal natuurlijk niet alleen aan het slechte weer gelegen hebben. Veel automobilisten en motards staken me voorbij aan een duizelingwekkende snelheid.)

Na de afdaling volgden nog een aantal klimmetjes over onverharde paadjes. In Ritzingen vond ik het wel welletjes geweest en stopte ik om mijn tentje op te slaan op camping Brigga. Ik mocht de tent opzetten onder een partytent. Altijd handig voor als het regent. Tijdens het opzetten van de tent kwamen er drie oude meneerkes geïnteresseerd luisteren naar mijn fietsavonturen. Eén van hen kwam mee als ik zat te koken, toen ik wat op internet aan het surfen was, ... Soit, zijn gezelschap werd een beetje vervelend op den duur. Uiteindelijk heeft hij het toch begrepen en liet hij me met rust.

Valendas - Andermatt (75km)

Klimmen, klimmen en nog eens klimmen... dat is wat er vandaag op het programma stond. Eerst waren er de steile klimmetjes op kiezelpaadjes richting Disentis. Echt niet fijn om te klimmen en af te dalen op kiezelstenen. Maar wel genieten van het mooie uizicht!

Na Disentis volgde dan de fameuze beklimming naar de Oberalppass. Man, man, man, ... zo zwaar!!! Op drie kilometer van de top werd het plots heel bewolkt. Omdat ik geen zin had om in slecht weer terecht te komen, werden de rustpauzes beperkt en werd er constant doorgefietst. Op de top zelf snel wat foto's genomen en dan aan de afdaling naar Andermatt begonnen. Ik was zelfs zo snel aan de afdaling begonnen dat ik geen trui en lange broek meer aangetrokken had. Koud, koud, koud, .. handschoenen hadden ook wel van pas gekomen tijdens de afdaling.

Op de camping snel de tent opgezet en net op het moment dat de aardappelen gaar waren, viel de regen met bakken uit de lucht. Eten opgegeten in de tent en daarna verheugde ik me op een zalige warme douche. Daarvoor moest ik eerst wel nog door die stortregen, door een zompig moeras van campinggrond en de weg oversteken richting skilift. Jaja, de douches en toiletten bevonden zich in de loods waar de skilift vertrekt. De douches waren geweldig oncomfortabel en bovendien was er geen warm water. Beste Zwitsers, neem eens een voorbeeld aan vele campings in Frankrijk! Voor het geld dat jullie vragen zit je in Frankrijk op een vijfsterrencamping.

Feldkirch - Valendas (96km)

Met de uitleg de ik gisteren van de Nederlanders kreeg, geraakte ik probleemloos terug aan de Rijn. Die volgde ik totdat ik in Vaduz weer op de officiële route uit het boekje zat. Door dit pad langs de Rijn te volgen kon ik een klimmetje in Frümsen omzeilen.

Mijn plan was om vandaag tot aan de camping in Chur te fietsen, maar om 14.00 stond ik daar al. Veel te vroeg om al te stoppen want het was schitterend weer en ik was nog helemaal niet moe (die rustnamiddag in en aan het zwembad heeft echt wel eens deugd gedaan). Het probleem was dat de volgende camping echt wel een heel eind verder lag en dat de te fietsen kilometers helemaal niet via vlak parcours zouden verlopen. Dilemma, dilemma, ... Wat doen we? Stoppen of het er op wagen en verder fietsen. De knoop doorgehakt, het werd verder fietsen. En toen begon het klimwerk naar Bonaduz. Een beetje verder had je een prachtig uitzicht op de Rheinschlucht! Daarna volgde een afdaling, waarna er weer geklommen moest worden richting Versam.

De camping beschikte over goede voorzieningen om eens wat was te doen. Het werd al eens dringend tijd dat er wat gewassen werd. Na het douchen zag ik er altijd al tegenop om me nog af te drogen met die vuile vod waarin mijn handdoek ondertussen veranderd was. Ja, zo dringend was die wasbeurt ;-)

's Avonds samen gekookt, gegeten en wespen gevangen met een Zwitsers meisje dat ook alleen onderweg is.

Au - Feldkirch (38km)

Vandaag was de bestemming Waldcamping in Feldkirch. Omdat ik wist dat er een groot zwembad aan was, had ik niet zo veel kilometers gepland. 's Ochtends op het gemakje ontbeten en ondertussen wat blogwerk ingehaald. Tegen 10 uur vertrokken en om 13.00 stond ik al voor de poort van de camping. Die ging helaas maar open om 14.00. Na het inchecken de tent opgezet in een recordtijd, zwemgerief ingepakt en hup naar het zwembad. Er zijn vandaag overduidelijk meer zwem- en wateglijbaankilometers dan fietskilometers afgelegd. Tegen halfzes bedacht ik dat ik nog wel wat eten bij elkaar moest sprokkelen. De fiets op richting het dorpswinkeltje. Toen ik daar buien kwam barstte er een hevig onweer los. In die stortregen terugrijden naar de camping was geen optie, dus placeerde ik me tussen de winkelkarretjes. Gelukkig zat er nog een dwarsligger in mijn rugzak zodat ik al lezend de tijd kon verdrijven.
Toen ik 's avonds wou beginnen koken vond een koppel Hollanders het zo 'sneu' dat ik in de regen moest koken (er vielen toch wel makkelijk 10 druppels), dat ze me uitnodigden om lekker gezellig onder hun luifel te komen koken en eten. En zo kwam ik meteen te weten wat de makkelijkste manier is om morgen terug op de route te geraken.

Schaffhausen - Au (125 km)

Vandaag werd het een etappe langs de Bodensee. Maar zoveel Bodensee heb ik nu ook weer niet gezien. Tussen de fietsroute en de Bodensee zitten vaak nog huizen, weilanden of een spoorlijn. Dus dan zie je het meer maar af en toe. Gelukkig waren er ook kleine stukjes waarbij je vlak langs de Bodensee passeerde.

Het is hier nog altijd pokkeheet, dus de bidon moet regelmatig gevuld worden aan zo'n drinkwaterfonteintje. Tijdens het bijtanken ontmoette ik een Duitser die al negen weken kriskras door Zwitserland aan het rondtouren is. Twee snotapen die ons wouden bekogelen met waterballonnen maakten een einde aan ons gesprek en we reden weer verder.

Onderweg kwam ik deze gepimpte skilift tegen.

En ik vond de fiets waarmee ik volgend jaar op reis wil. De achterbank is al gereserveerd voor mij. Wie wil er op het zadel plaatsnemen?

Het volgen van de route is helemaal geen probleem. De bordjes geven perfect aan welke richting je uit moet. En bij eventuele onduidelijkheden is de weg gekleurd zodat je makkelijk dat pad kan volgen.

Mijn eindpunt voor vandaag lag 5km van de route. En toen liep het een beetje fout. Ik wist niet zo goed waar ik de route moest verlaten. Op het fietspad stonden geen wegwijzers naar andere dorpen. En toen ik het aan verschillende mensen vroeg stuurde de ene me richting Widnau en de andere stuurde me dan weer terug richting St.-Margrethen. En zo werd het een heen en weer crossen tussen deze twee dorpen. Uiteindelijk reed een wielrenner een stukje met me mee totdat ik aan de juiste afslag stond.

Ik overnachtte bij Urs. We gingen pizza eten net over de grens in Oostenrijk. Ook Zwitsers vinden het blijkbaar te duur in hun eigen land ;-) Na het eten bekeken we dan nog foto's van zijn fietstocht door Amerika (van Alaska tot Zuid-Amerika).

Eiken - Schaffhausen (94km)

Vanochtend fieste ik nog dicht tegen de Duitse grens. Ideaal om even de Rijn over te steken en wat inkopen te gaan doen aan de overkant. Daar is het een stuk goedkoper dan in het dure Zwitserland.

Na mijn middagpauze was ik niet zeker of ik nog op het juiste spoor zat. Ik fietste lange tijd langs een drukke baan en kwam kilometerslang geen enkel fietswegwijzertje meer tegen. Toen een fietster me inhaalde vroeg ik haar of het nog de juiste route was en gelukkig bleek dit zo te zijn. 200 meter verder kwamen we dan inderdaad weer een wegwijzertje tegen. De fietster reed een eindje mee met mij, maar ik moest een tandje bijsteken om haar te kunnen volgen. Toen we het over onze job hadden bleek al snel waarom ik moeite had om te kunnen volgen. Ze was namelijk fitnessinstructeur.
Op de 4 kilometer lange klim in Eglisau kon ik echt niet meer mee en zijn we elk terug apart verder gereden.

Ik kon overnachten in Schaffhausen. De mensen bij wie ik te gast was, hadden net familie op bezoek. Ze gingen samen pizza eten. Ondertussen nam ik een douche en begon ik buiten op hun terras wat eten klaar te maken. De mensen van een naburig terras moeten gezien hebben dat ik nogal hongerig was, want ze schoven nog een bordje quiche naar mij door. Samen met de patatjes, wortelen en makreel zal het dan wel weer lukken voor de etappe van morgen.

Mulhouse - Basel (40km) - Eiken (87km)

De wekker stond nog maar eens op halfzeven, want vandaag hadden we weer een deadline te halen. Om 13u16 zou de trein uit Basel vertrekken en we hadden een goeie 40 km te gaan. Onze wegbeschrijving die we gisteren uitgebreid hadden uitgedokterd en uitgeschreven hadden was al een eerste stap, maar nu moesten we het natuurlijk nog effectief uitrijden. 

De dag begon al goed: regen! In plaats van op ons gemakske in te pakken en te ontbijten, moest dus eerst die tent zo snel mogelijk afgebroken worden zodat die nog wat kon drogen voor we ze zouden opvouwen. Gelukkig was er in de sanitaire blok een ruimte speciaal voorzien om je was te laten drogen, dus die palmden we even volledig in met onze tassen. Tijdens ons ontbijt zagen we de lucht steeds lichter worden en tegen dat we iets na acht uur vertrokken, vielen er nog maar een paar druppels uit de lucht.


De wegbeschrijving was top, dus we geraakten probleemloos tot in Basel. Onze laatste 40 km samen, daar moesten we toch een beetje een feest van maken. Alle hits passeerden nog eens de revue, en dat ging gepaard met de nodige dansmoves op de fiets. Sommige voorbijgangers deden vrolijk mee, en andere waren precies niet zo blij met de verstoring van hun rust. Of misschien waren ze niet zo'n fan van "Diep" van Get Ready en "Hedonism" van Skunk Anansie. Wij feelden ons good dus zongen uit volle borst mee en waren blij dat we niet al headbangend in het kanaal belandden.

En dan ineens was het gedaan: station van Basel, eindpunt voor Kim. Vanaf hier gaat Lies alleen verder helemaal Zwitserland rond. Maar de plannen voor volgend jaar zijn alvast gesmeed!

Nadat Kim vertrokken was met de trein, begon ik aan het volgende avontuur, een fietstochtje rond Zwitserland. Het was eventjes zoeken om het startpunt van de route te vinden en meteen ontdekte ik ook dat dit boekske niet altijd gelijk heeft. Als je route 3 moet volgen volgens het boekje, dan betekent dat eigenlijk dat je nummer 7 moet volgen. Het is ook weinig gedetailleerd beschreven, maar dankzij de goede bewegwijzering ben ik het spoor maar één keer kwijt geweest (gelukkig maar even verkeerd gereden, we gaan niet verder doen zoals vorige week en bij elke dagetappe 30 à 40 km bijlappen).

De fietsroute loopt weer grotendeels langs de Rijn. In Basel waren er heel wat mensen met een fishbag in de Rijn aan het zwemmen. Da's misschien nog een plan voor voor het einde van de reis.

Gerstheim - Mulhouse

Lauterburg - Gerstheim

Ludwigshafen - Lauterburg (104km)

Bacharach - Ludwigshafen (126km)

Vandaag waren we bijna iets te vroeg opgestaan. De Kim werd wakker, zag dat het toch al vrij licht was, en keek eens even op de klok of het nog de moeite zou zijn om haar nog eens om te draaien. Het was iets voor 1 uur, hup, slapen! Een uurtje later had Lies net hetzelfde voor, haha! De wekker stond op halfzeven, maar om 6 uur waren we allebei al klaarwakker dus besloten we van maar al op te staan. We hadden immers een deadline te halen: voor 18u moesten we in Ludwigshafen zijn bij onze volgende hosts. De tafel was uiteraard weer volledig voor ons tijdens het ontbijt, en toen ze goed vol lag tijdens het inpakken werden de buren natuurlijk wakker. Gezellig, zo'n zure blikken van 's morgens vroeg!
Toen we vertrokken, reden we de blauwe lucht tegemoet, zalig, terug mooi weer! Iets minder zalig was de wesp die het even later nodig vond om in Kim haar arm te steken. Kim is nogal allergisch aan die beesten dus moest de schade onmiddellijk beperkt worden door het gif eruit te zuigen. Gelukkig kon Kim dat zelf.

Apothekers zijn helaas nog niet open om halfnegen, dus reden we maar gewoon verder. Rond de middag zei het boekske dat we ergens naar rechts moesten, maar dat leek ons totaal onlogisch dus reden we gewoon rechtdoor. Even later werd het nog maar eens duidelijk: "Het boekske heeft ALTIJD gelijk". Deze kleine omzwerving bracht ons wél tot in een klein speciaal dorpje: Sporkenheim! Onze spork was keiblij met deze uitstap!

Iets minder memorabel was onze ervaring met Worms. Mensen, echt, ga nooooooooit naar Worms! Niks dan miserie! Eerst wist het boekske het niet meer, dus vroegen we om hulp aan de gps. Die stuurde ons doodleuk de velden in, dus daar hadden we ook niks aan. En toen Lies stopte om de weg te vragen, werd Kim alweer aangevallen door een wesp, in de oksel deze keer. Nu zijn we geweldig goeie vriendinnen, maar we leerden vandaag dat er grenzen zijn aan de vriendschap. Als het niet echt levensbedreigend is, gaan we niet aan elkaars oksels liggen zuigen.

Gelukkig hadden we onderweg al ergens een zalfke bij de apotheker te pakken gekregen, en passeerde er net iemand die zo vriendelijk was om een eindje met ons mee te rijden tot we weer op de goede weg zaten. Om 17u hadden we nog een goeie 10 km te gaan en we zaten nog steeds met de deadline natuurlijk. De gps wist het niet zo goed, Google maps gelukkig wel, zodat we om 18u03 hijgend aanbelden met 126 km op de teller.
Gelukkig kwamen we bij Joanna en Steffen al snel volledig tot rust. Er stond water klaar, een frisse kamer met een slaapbank, en uiteraard doken we meteen de douche in. Een halfuurtje later stond het eten buiten klaar op tafel en waren ook de twee dochters erbij gekomen. Geweldig fijne mensen, die al massaal veel gereisd hadden en dus ook heel wat te vertellen hadden. Joanna had om 20u nog twee studenten voor Zweedse les op de planning staan, dus rustten we even uit. Na de les trokken we samen naar de Biergarten op de hoek (de oudste van Ludwigshafen, by the way). Geweldig hard gelachen met de mafste verschillen tussen Duitsers, Belgen, Nederlanders, Zweden, Denen, enzovoort. Ook weer wat bijgeleerd; in de Biergarten is het doodnormaal dat ze dingen aanlengen met water. Je kan er dus echt appelsap of zelfs rode of witte wijn mét water bestellen, en dan krijg je zo'n megaglas van een halve liter voor je neus. We mochten even van de witte-wijn-met-water van Steffen proeven... Speciaal! Wat zoveel wil zeggen als: interessant, maar niet echt lekker, haha! Na dat ene rondje waren we allemaal moe, dus tijd om te gaan slapen. We foempten nog wat op de kamer, en vielen toen als een blok in slaap.

Sinzig - Bacharach (96km)

Dag vier vandaag, en dat is het punt waarop de benen zich er bij neerleggen dat dat fietsen precies niet direct gedaan gaat zijn. Geen protesterende knieën meer dus, olé! Voor we op onze fietsen sprongen, werden we eerst nog getrakteerd op een royaal ontbijt. Pistolets, croissants, een omelet, vers appelsap, alweer een feest! Onze banden werden zelfs gecheckt en bijgepompt, vijfsterrenservice!

We waren al snel weer bij de Rijn, en vanaf vandaag is de juiste weg vinden niet meer zo moeilijk omdat we natuurlijk gewoon de rivier volgen. In Koblenz waren we even in de war omdat de Moezel zich daar ook komt moeien, maar dan is er gelukkig het boekske nog en dat heeft altijd gelijk! Vandaag hebben we geen regenjas nodig gehad, die 20 verdwaalde regendruppels trotseerden we met gemak. Na de middag kwam zelfs de zon er af en toe door, wat de rotweerdag van gisteren ruimschoots goedmaakte. Er zat helaas meer in de lucht dan alleen die 20 regendruppels en wat zonnestralen. De beestjes en de pollekes hadden blijkbaar een soort van nationale feestdag vandaag. Ontelbare vliegjes en ondeugende blaadjes vlogen in onze ogen, oren en decolletés.

Om zes uur waren we op de camping, waar we nog een schoon plaatske naast een picknicktafel vonden. De Hollandse buren bekeken ons maar scheef toen we onze fietsen ertegen parkeerden en al ons gerief erop begonnen uit te laden. "Lekker hè, zo'n tafel voor al je spullen?" kwam er uiteindelijk uit. We zijn bijna 100% zeker dat het ironisch was...

Aangezien de tafel dan toch voor ons alleen was, hebben we maar ineens Meusgewijs voor een feestmaal gezorgd. Daarna was het tijd voor onze yoga-sessie en een strandpaletwedstrijd met als inzet: de afwas. Lies mepte vakkundig het balletje over den draad, en zo werd de Kim gebombardeerd tot blogster van de dag. Nu nog wat foto's bijsmijten, en jullie zijn weer helemaal mee!

Aldenhoven - Sinzig (108km)